Σπαταλάς, Γεράσιμος

Έλληνας φιλόλογος, λογοτέχνης και μετρικός (Κέρκυρα 1887 - Αθήνα 1971). Σπούδασε φιλολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Ίδρυσε το περιοδικό Μαύρος Γάτος (1920-1921). Σε νεαρότερη ηλικία δημοσίευσε ποιητικές συλλογές, που απάνθισμα τους αποτέλεσε αργότερα ο τόμος Φραγκμέντα (1949). Μετάφρασε επίσης Ιταλούς ποιητές και αρχαίους Έλληνες τραγικούς και έγραψε άρθρα λογοτεχνικής κριτικής. Κυρίως όμως ασχολήθηκε με θέματα μετρικής, όπου με μια ασυνήθη διεισδυτικότητα και διαίσθηση εισχώρησε στα σκοτεινά θέματα της αρχαίας ελληνικής στιχουργίας και αντίκρυσε με νέο τρόπο τα προβλήματα της μετρικής των δημοτικών τραγουδιών. .Ήταν ενθουσιώδης στη διατύπωση των συμπερασμάτων του και οξύς στις φιλολογικές διαφωνίες του, όμως είναι αναμφίβολο πως έφερε νέα πράγματα στο δύσκολο και αχάριστο χώρο της μετρικής. Σημειώνονται οι τίτλοι των κυριότερων έργων του: Ωδές (1911), Αιμάτων σταλαχτήες (1915), Ωδές, μπαλλάντες, ελεγείες (1917), Καθώς αλλάζουν οι εποχές (1919), Ιτιές και δάφνες (1923), Ο βίος μιας ψυχής (1930), Αντίλαλοι (1930), όλα ποιητικές συλλογές. Έγραψε επίσης τη συλλογή διηγημάτων Σύγχρονες και παλιές ιστορίες (1928), το θεατρικό έργο Ο κληρονόμος της τσάτσας (1925) και τα κριτικά κείμενα Η ποίηση στη ζωή μας και η εγωπάθεια, η άγνοια και η ακρισία του κυρίου Γιάννη Αποστολάκη (1923), Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική και οι φυσικές υπερβολές της πολεμικής κριτικής (1926), Το έργο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (1926), Η μορφολογία των δημοτικών τραγουδιών μας (1946), Η τονική στιχουργίας, στιχουργία αρχαία ελληνική (1952), Η στιχουργία των ελληνικών δημοτικών τραγουδιών (1960), Εισαγωγή στην αρχαία ελληνική μουσική και στιχουργία (1962) κ.ά.